Vanaf het einde van de 15de eeuw is Brussel het belangrijkste centrum voor de wandtapijtkunst. Typisch voor de wandtapijten van de prerenaissance is de voorstelling van vele figuren, meestal gekleed in luxueuze gewaden, en de indeling van de compositie in verschillende compartimenten. Rond 1500 worden naast hoofse en allegorische taferelen nog veel relieuze onderwerpen geweven. Dit Credo-tapijt kan daartoe gerekend worden. Dit wandtapijt is een complexe samenhang van de artikels 9, 10 en 11 van het Credo, het geloof in de Heilige Kerk, de Gemeenschap der Heiligen, de Vergiffenis der Zonden en de Verrijzenis van het Vlees enerzijds, en de Mis van de Heilige Gregorius anderzijds. Het is naar deze laatste scène dat het weefsel vroeger genoemd werd.